galip sayılır bu yolda hicabi bey

yenilgi: ispanya’daki iç savaş günlerinde unamuno’ya sorarlar: “siz hangi taraftansınız üstat?” cevap büyüleyicidir: “hangisi yenilirse ondanım.” beckett emmi de mazo mazo konuşur kıçının kenarıyla: “yenil, bu sefer daha iyi yenil!” deyu. lan yenileyim yenilmesine de, millet bozuk türkçesiyle bunu “yemek” fiilinin edilgin hali zannedecek, sonra da müshil almışçasına helâya koşturacak aq. (evek arkadaşlar, “lavabo”ya diil; “lavabo”ya sıçanlardan hiç hazzetmiyom, üstüne üstlük bi de kadın değil de “ba[ğ]yan”salar aman diyeyim.) hem hangi sefer, emin oktay tarihinde geçen zigetvar seferi mi? şaka bi yana, beckett emmiyi de, unamuno dayıyı da pek severim. daha pek çoklarını severim öyle, hepsi de yeniliyor gözüküp de bal gibi yenenler taifesindendir. neyi yenenler? insanın ölümlülüğünü. diyeceksin ki “insanlık kendi eliyle dünyanın ağzına sıçıyor. saykonlu hemşehriler gelip bu gidişe bi dur demezlerse dünya yakında sizlere ömür! o vakıt ne beethoven kalacak ne rembrandt. sen ne ölümsüzlüğünden bahsediyon kardeş!” ben de derim ki sana cevaben, “milpardon efendi, insanlık yokolsa da beethoven’ın notaları, rembrandt’ın fırça darbeleri kalır evrenin bi yerlerinde. kaybolmaz. evrende hiçbir şey yitip gitmez. saykonlular bizi kurtarmaya tenezzül buyurmayabilir, ama onları kurtarır helbet.”

lan özlemişim lugatimizi. bu konuya da devam edeceğizdir, bitmez yenilgi bahsi öyle kolayından. bi dahaki sefere (viyana seferi) “mağlubiyet” diyecem, çünkü daha bi gösterişli ve şanına uygun o tilcik. örnek tümceyle şimdilik uzayayım ben: “galibiyet, yenilginin kızkardeşidir. önce kayınçoyla ahbap ol ki kızkardeşi kapasın hemşo!”