hicabi bey’in ikindi güneşli cenazesi

ölüm: ben insanların güneşli günlerde ölmeyeceğine inanmış bir çocuktum. çünkü farkında olduğum ilk cenaze kar altındaki bir mart günüydü. (bloglardan birinde rüştü isimli bir yorumcunun yorumundan)

üzerine en çok konuşulan şeylerden biri de ölümdür. birincisi aşk ise ikincisi ölümdür belki. bu ikisi birbirini tersten de olsa ne çok çağrıştırır… sağımızda solumuzda bu kadar çok, bu kadar milyon tane insan olmasaydı, evet “tane”, bu ikisi bu kadar birbirini çağrıştırır mıydı? insan güneşli günlerde ölemez, ölemez de bunun için bir başka insan lâzım. güneşin ne hükmü kalır değilse? güneş, ben onu güneş diye gördüğüm için değil, bir başkasının onu güneş diye gördüğünü gördüğüm ve bir başkasına onu güneş diye gördüğümü hissettirebildiğim için güneş değil midir? herşey böyle olduğu için böyle değil midir? kar altında bir mart günü bir ölümle karşılaştığımda, bunu bir başkasına anlatabilirsem ve anlatabildiğim an o bir anlam taşıyacak. o benim ölümümse, neyle onu anlatacağımı bir başkası çok iyi bilecek. önceden biliyor olacak. ve bu, aşkın ta kendisi olmuş olacak. “eve yalnız dönmek, eve dönmek… ölüm değil belki, ölüm sonrasıdır. kimbilir…”