hicabi bey’in yumuşak g’si

akrostiş: insan ne kadar büyüse de çocuk kalır, en azından bazılarımız. akrostiş de bir büyümeyiş sanatıdır. “seviyom emme kimi / en datlu birini / nahal söylesem sanğa / ilk harflere bakın mı” şeklindeki iptidai kiçleri siktir ediniz, epey ilginç ve hoş akrostişler vardır hayatta. neyse, hafif abiniz büyük bir gazetecilik başarısı göstererek hicabi bey’in armutlu malt içeceği zıkkımlanırkene cızıktırdığı alfabetik akrostişli ve hece vezinli bir manzumesini ele geçirdi. ve madem ki bir lugate giremeyecek kelime yoktur, o halde araya sokuverelim bu vesileyle akrostiş tabir edilen oyuncaklı tilciği de. bugün zaten hava boktan, pisi pisine insanlar sele kapılıp gitmiş, içimiz sıkım sıkım sıkılıyor, passive ıı sultanımızın tabiriyle leila bir özge can olmuş, mecnun kendini keçiyollarına vurmuş, inek dağa kaçmış, çavdar teyzemiz gününü gün etmiş, gökten üç patates düşmüş, zaten gökten monica belluci yağsa bizim başımıza aydemir akbaş düşer anasını satayım, hımmm ne diyorduk, hiç olmazsa azıcık gönlümüz eğlenir. örnek tümcemize gelince, ne gerenk var, akrostişimiz ne güne duruyor:

aşk da zordur ilk mısra zorsa, tasanın ve kıvancın sepya gölgesi
baba yok anne yok idi, karda boranda koruyup kollayan kucak
cin şişeden çıkalı bin roman olmuş bin hikâye bin masal idi
çanları çalarken quasimodo neredeymiş yazılmış mıymış daha

divan mıymış kerevet mi tahtırevan mı sormayın söylemem size
ebe kaçıp gitmiş oyundan, ağaç bir bezemede sığıntı mı ne
filler tepişmiş otlar bürümüş kedisiz bahçeyi, tezer ki kuzey
galiba falezdi, uçurum, kitaplarından hatırlardı o bizi

(ğ ile başlar çığlık ve yalanlarım, bilecek misiniz)

haydan mı geldiniz huya mı gideceksiniz, düğün dümbeleksiniz
ışık pervanesiz yapamaz, sıyrıl aradan, dön karanlık adana
işte ada, bir ezan sesi uzakta, bir tanrı adı kadar yakın
jilet gibi keskin kıyısıyla gölünü kanatırsa da kanatsın

kasabana dön, karabasanınken kasabana dönüşmüş sonunda
leyli meccani yaşat gözlerini, bakımsız mutlu yeşillikler gör
memlekete dön, toprağa, orası yerin, olup olacağı rüzgâr
neresinden eserse ah orasından başlayan üşüyüp durmaya

odana dön, beşinci duvar her zaman vardır, orada, penceresiz
ödün bokuna karışsa da dön, hadi durma, introna mezürüne
pencerene dön, ki yerin orası, yeryüzüyle irtifa farkının
ruhlar çölünde gözlerimize dolanıp duran tersine-ılgımı

siyahları bir kuzgun kapmış, kalanlar kimbilir hangi atölyede
şehrin ıslak şiiri açmayı unuttuğumuz şemsiyede şimdi
tamtamları çalarken barbarlığımızın, sivriltmeli kalemleri
ufukta yeldeğirmenleriyle gözüken donkişot’un şerefine

üzüm yerken lale müldür ki unuttuğunuz şairdi, kaçtı bağcı
ve bağlar tarlalar fundalıklar yoksun kaldı eğretilemelerden
yabanıllar yazıyı keşfetmemişti, ateşi, sözü ve saymayı
zümrüt, safir, yakut… taşlar nerende ağır, hangi gözünde değerli